Choroby łaknienia

Choroby łaknienia można podzielić na stany ze wzmożonym i zmniejszonym łaknieniem. Wyróżniamy następujące choroby łaknienia:

Polifagia to wzmożony, nieposkromiony apetyt pomimo zjedzenia posiłku. Chorzy na poligafię potrafią spożyć ogromne ilości pokarmu. Współistnieje z innymi chorobami (nadczynność tarczycy, choroby pasożytnicze, nerwica)

Akoria opisywana jest tako brak uczucia sytości po posiłku i ciągłe uczucie pustego żołądka. Często współistnieje z chorobami psychicznymi.

Bulimia to jedna z najczęściej występujących chorób łaknienia i zaburzeń odżywiania. Charakteryzuje się ona występowaniem napadów objadania się, po których występują zachowania kompensacyjne – m.in. wywoływanie wymiotów, stosowanie środków przeczyszczających i lewatyw.

Anoreksja, znana również jako jadłowstręt psychiczny, polega na stopniowym ograniczaniu spożywania jedzenia i wykonywaniu licznych ćwiczeń fizycznych, co uzasadniane jest koniecznością odchudzenia się.

Sitofobia zaś to lęk przed jedzeniem, a dokładnie strach, że spożyty posiłek wywoła dyskomfort lub dolegliwości bólowe. Chorobą tą najczęściej dotknięte są osoby z dolegliwościami ze strony układu pokarmowego.

Pica, nazywana również łaknieniem spaczonym. Jest to choroba zaliczana to spektrum zaburzeń psychicznych, która polega na spożywaniu substancji niejadalnych. Może to być np. farba, ziemia, papier czy kora drzew.

Zaburzenia łaknienia nie zawsze są równoznaczne z występowaniem choroby. Łaknienie zależy od wielu czynników – m.in. temperatury, stresu, aktywności fizycznej, osobistych przyzwyczajeń żywieniowych, jakości pożywienia i dostępności jedzenia.

Do zaburzeń łaknienia mogą doprowadzić również przyjmowane przez nas leki. Ich stosowanie może spowodować zarówno wzmożony, jak i zmniejszony apetyt.

W większości przypadków brak apetytu u dzieci spowodowany jest błędami żywieniowymi popełnianymi przez rodziców. Dlatego zachęcam rodziców do edukacji i zapoznanie się z tematem.